2020

Carine Tinney – sopran o szkocko-maltańskich korzeniach. Edukację muzyczną rozpoczęła od nauki gry na skrzypcach i fortepianie w Douglas Academy Music School w Milngavie (Szkocja). Studiowała w Edinburgh Napier University pod okiem Andrew Doiga i Paula Keohone’a, gdzie za śpiew solowy otrzymała nagrodę im. Harolda Graya. Po przeprowadzce do Niemiec w 2011 r. kontynuowała naukę w Hochschule für Musik Detmold, gdzie uzyskała stopień podwójnego magistra w dziedzinie liryki wokalnej i opery, kształcąc się pod kierunkiem Gerhild Romberger i Manuela Lange.
Przebywając w Niemczech, Carine Tinney występowała jako solistka współpracując z uznanymi dyrygentami m.in.: Helmuthem Rillingiem, Hansem-Christophem Rademannem, Jeannette Sorrell i Jonathanem Cohenem. Do najważniejszych w jej dotychczasowej karierze koncertów zaliczyć można: II Symfonię G. Mahlera w Filharmonii Berlińskiej (Niemcy), Pasję wg św. Mateusza J.S. Bacha w Centennial Hall (Rock Island, USA), Mesjasza G.F. Händla z The St. Paul Chamber Orchestra (USA) i Mszę c-moll W.A. Mozarta w Kreuzkirche (Drezno, Niemcy). W 2018 debiutowała na Festiwalu Händla w Halle (Niemcy) występując z orkiestrą Camerata Bern pod kierunkiem Attilio Cremonesiego. Wystąpiła także w operze Are these waves szkockiej kompozytorki Jane Dickson w La Monnaie (Belgia).
Carine Tinney pasjonując się również liryką wokalną, wykonywała recitale pieśni w Szkocji, Niemczech, Hiszpanii i Ameryce. W tej dziedzinie także wygrała międzynarodowe konkursy wokalne w Hugo-Wolf Academy (Stuttgart, Niemcy) i Alumni/ASTA. W 2017 r. otrzymała stypendium BECA Bach w Barcelonie, w ramach którego występowała wykonując rozmaite dzieła Bacha w sezonie 2017/2018.
W 2014 r. zagrała rolę Paminy w Czarodziejskim Flecie W.A. Mozarta w Landestheater Detmold (Niemcy) i tytułową rolę w Cendrillonie J. Masseneta. W 2019 r. Carine debiutowała w Opera de Lille (Francja) w semi-operze H. Purcella Indian queen pod batutą Emmanuelle Haim.

Lukas Henning studiował pod kierunkiem Hopkinsona Smitha w Schola Cantorum Bsiliensis, wiodącym ośrodku kształcenia i nauki w dziedzinie historycznie poinformowanego wykonawstwa muzyki dawnej, gdzie w 2016 r. otrzymał stopień magistra sztuki.
Jako lutnista i teorbista występował z wieloma uznanymi artystami m.in.: Graindelavoix i Solazzo Ensemble, koncertuje również jako solista. Jego debiutancka płyta Bella Incognita – The Imagination of Marco dall’Aquila (Glossa 2019) zdobywa uznanie krytyków.
W 2017 r. rozpoczął me:mo – serię esejów wideo o muzyce i historii sztuki, której celem jest przedstawienie muzyki w jej kontekście kulturowym, umożliwiając wgląd w jej przeszłość i teraźniejszość.

Jonatan Alvarado, argentyński śpiewak, lutnista, reżyser i badacz. Studia muzyczne na współczesnej gitarze rozpoczął w konserwatorium w Mercedes (Argentyna). Następnie studiował dyrygenturę orkiestrową i kompozycję na Universidad Nacional de La Plata, a także rozpoczął prywatne lekcje śpiewu w Buenos Aires. Podczas studiów założył orkiestrę barokową, z którą prawykonał Pasję wg. św. Jana Jana Sebastiana Bacha a także po raz pierwszy w Ameryce Południowej wykonał utwory Marca-Antoina Charpentiera i Domenico Scarlattiego.
Chcąc rozwijać umiejętności wokalne w dziedzinie dawnej muzyki europejskiej udał się na studia do Konserwatorium w Amsterdamie W tym czasie zainteresował się także dawnymi strunowymi instrumentami szarpanymi i rozpoczął lekcje u lutnisty i teoretyka Freda Jacobsa.
Jonatan Alvarado jest współzałożycielem zespołu Seconda Prat!ca, z którym nagrał album Nova Europa (Ambronay 2016).
Obecnie pracuje z dr Rebeccą Stewart w rozwijaniu technik wokalnych w repertuarze historycznym i łączeniu muzyki dawnej z praktykami ustnymi, takimi jak folklor własnego kraju. Badania te doprowadziły do ​​nagrania jego debiutanckiej solowej płyty Pajarillos Fugitivos (Ayros 2018) zawierającej hiszpańskie piosenki gitarowe znalezione w źródłach niehiszpańskich, będącej owocem badań dotyczących możliwych powiązań i przemian w obrębie tradycyjnej muzyki i poezji latynoamerykańskiej.
Wraz z zespołem i jako solista występował na najważniejszych festiwalach swojej specjalności, m.in. w Ambronay, Sablé, Sztokholmie i Getyndze. Współpracował z innymi muzykami i reżyserami, takimi jak Sigiswald Kuijken, Richard Egarr, Gabriel Garrido, Adrian van der Spoel i Eduardo Eguez.

Ariel Abramovich –studiował lutnię i vihuelę pod kierunkiem Hopkinsona Smitha w Schola Cantorum Basiliensis, a następnie we Francji u Eugenea Ferrea. W 1998 roku wraz z kontratenorem José Hernández-Pastorem, założył El Cortesano, by zgłębiać hiszpański repertuar vihuelowy. W 2002 roku duet wydał pierwszy album poświęcony wyłącznie pochodzącemu z Valladolid kompozytorowi i vihueliście Estevanowi Daça. W 2009 roku powstał drugi album skupiony wokół muzyki innego, mało znanego vihuelisty, urodzonemu w Salamance Diego Pisadorowi.
W 2008 roku rozpoczął pracę nad repertuarem angielskich pieśni lutniowych z XVI i XVII w. współpracując z tenorem, Johnem Porterem, co zaowocowało realizacją nagrań Amores Pasados ​​i Secret History dla ECM z Anną Marią Friman i Jacobem Heringmanem. Ich projekt Alternative History na nowo przedstawia renesansową polifonię jako pieśń lutniową (wzorem muzyków w XVI i XVII wieku). Pomysł ten aplikuje również na grunt muzyki współczesnej wykonując teksty muzyków rockowych: Johna Paula Jonesa (Led Zeppelin), Tony’ego Banksa (Genesis) i Stinga. Ariel Abramovich i Jacob Heringrnan wydali także Cifras Imaginarias, album z intabulacjami na dwie lutnie. Od 2013 r. z sopranistką Marią Cristiną Kiehr tworzy duet Armonía Concertada koncentrujący się wokół XVI-wiecznej muzyki Półwyspu Iberyjskiego. Niedawno rozpoczął współpracę z sopranistką Perrine Devillers nad repertuarem włoskiego Cinquecento.
Ariel Abramovich jest również aktywnym nauczycielem, prowadzi kursy mistrzowskie w konserwatoriach i szkołach i uczelniach muzycznych na całym świecie, w tym w Hiszpanii, Niemczech, Brazylii, Argentynie, USA, Czechach, Słowacji, Kolumbii, Ekwadorze i Urugwaju.

Da Tempera Velha jest zespołem specjalizującym się w hiszpańskiej muzyce późnego średniowiecza i renesansu. Sięgnięcie bezpośrednio do zachowanych źródeł oraz świadomość ich znaczenia kulturowego, a nawet politycznego, wyróżniają podejście artystyczne muzyków. Owocem tych badań są programy wykonywane przez kameralny zespół – na głosy solowe i instrumenty szarpane. Głównym celem działalności artystycznej Da Tempera Velha jest zaprezentowanie bogatych powiązań między dziedzictwem muzycznym Półwyspu Iberyjskiego, a szerszym kontekstem europejskim i ich wspólną historią kolonialną. Jedyny – obok trójki śpiewaków – instrumentalista w zespole, Ariel Abramovich wystąpił podczas pierwszej edycji festiwalu Musica Divina w 2018 r. wraz z Alternative History Quartet.

Damien Poisblaud studiował teologię i filozofię, już od dawna interesując się odnowieniem tradycji chorału gregoriańskiego i pragnąc przywrócić autentyczne praktyki śpiewacze poprzez studiowanie średniowiecznych manuskryptów Zachodu. Przez wiele lat śpiewał w zespole wokalnym Organum. Dzięki szerokiej działalności koncertowej, konferencyjnej i edukacyjnej został uznany za jednego z najlepszych obecnie specjalistów z dziedziny chorału gregoriańskiego. W 2000 roku ze swoim zespołem Les Paraphonistes poprowadził duży międzynarodowy projekt Codex Calixtinus, w którym wzięło udział 9 miast uznanych za europejskie stolice kultury. W 2008 roku założył zespół Les Chantres de Thoronet, z którym dokonał wielu nagrań oraz stworzył festiwal poświęcony chorałowi. Od 2013 roku wraz z Jacques Viretem naucza na Uniwersytecie w Strasburgu (GREAM). Od 2016 roku organizuje regularne warsztaty chorału gregoriańskiego we współpracy z Gisele Clement. W tym samym roku założył przy Uniwersytecie Paula Valery’ego Montpellier 3 wydział muzykologii.

Morgaine – owoc muzycznej współpracy Aliny Rotaru i Dariusa Stabinskasa. Założony w Wilnie, międzynarodowy zespół połączyła chęć wykonywania zachodniej muzyki dawnej na Litwie, a także przeniesienia nieznanego litewskiego dziedzictwa muzycznego na sceny europejskie. Skupiony na muzyce późnego renesansu i wczesnego baroku, Morgaine w większości swoich występów stwarza przestrzeń wzajemnych oddziaływań muzyki, sztuk wizualnych, teatru i poezji. Pomimo jednoosobowej reprezentacji Litwy w składzie zespołu, muzycy z dumą reprezentują ten kraj za granicą.

Jerycho – męski zespół wokalny powstały w 2013 r. z inicjatywy Bartosza Izbickiego, wykonujący historyczne śpiewy polskie i łacińskie z zastosowaniem improwizowanej polifonii. Ideą pracy zespołu jest odnowa żywej tradycji śpiewu praktykowanej do XIX wieku poprzez kreowanie nowej przestrzeni muzycznej wokół motetów, tropów i sekwencji. W dorobku zespołu znajdują się liczne koncerty w Polsce i za granicą a także wydawnictwa płytowe. Laudario Polonico (2015), Wincenty z Kielczy: Oficjum o św. Stanisławie (2015), Oficjum i msza o św. Janie Jałmużniku (2016); Surgit Leo fortis (2018), przygotowana we współpracy z Marcelem Pérèsem 966 (2019) oraz dwie płyty wydane we współpracy z Fundacją inCanto Bogarodzica (2019) i Golgotha (2019). W 2019 na zamówienie festiwalu Misteria Paschalia zespół wykonał liturgicznie trzygodzinne nabożeństwo Ciemnych Jutrzni na Wielki Piątek. We wrześniu 2019 Jerycho wystąpiło na prestiżowym festiwalu Trigonale w Austrii.

Les Chantres du Thoronet to francuski zespół powstały w 2008 r. liczący od czterech do ośmiu zawodowych śpiewaków. Jego założycielem jest Damien Poisblaud, który chcąc przywrócić skarb chorału gregoriańskiego wraz z jego pierwotnym pięknem i ekspresją, sięgnął do dziedzictwa historycznego i kulturalnego francuskiego opactwa Le Thoronet. Istotą pracy zespołu są badania nad średniowiecznymi manuskryptami i muzyką tradycyjną, które nadają szczególnego charakteru tej czasami ponadtysiącletniej muzyce. W różnych tradycjach muzycznych basenu Morza Śródziemnego, zachowywanych i przekazywanych ustnie z pokolenia na pokolenie od pierwszych wieków naszej ery aż do dzisiaj, zespół szuka źródeł i pierwotnego brzmienia chorału. Kantorzy z Thoronet mają na swoim koncie kilkanaście programów koncertowych i nagrań płytowych, a sam Damien Poisblaud poprzez kursy mistrzowskie, wykłady i wystąpienia na konferencjach naukowych dał się poznać jako jeden z najwybitniejszych znawców chorału gregoriańskiego.

Bartosz Izbicki, muzykolog i organista. Uczeń ks. prof. Jerzego Pikulika i Marcela Pérèsa. Polską tradycją chorału, monodii liturgicznej i pieśni nabożnej zajmuje się od ponad 20 lat. Założyciel zespołu Jerycho, z którym realizuje swoją wizję muzyki sakralnej zakorzenionej w tradycji i atrakcyjnej dla współczesnego słuchacza.