Responsorium
z Nieszporów o św. Torlaku (XIV w., Islandia)

Nesciens Mater
Thomas Bittering (XV w.)

Kyrie Rex summo
greg.

Gloria
Aleyn (ok. 1400)

Stella caeli
John Cooke (ok 1385 – 1442)

Antyfona i psalmy 1-3
z Nieszporów o św. Torlaku (XIV w., Islandia)

Pia Mater
Anonim (początek XV w.)

Beata dei genitrix
Thomas Damettan (ok. 1385-1442)

Ave Regina
John Cooke (ok. 1385-1442)

Ave Regina Caelorum
Leonel Power (ok. 1370 – 1445)

Regali ex progenie
Fonteyns (początek XV w.)

Regina Caeli
greg.

Regina Caeli
Anonim (XV w.)

Beata progenies
Leonel Power

Antyfona i psalmy 6. i 5.
z Nieszporów o św. Torlaku (XIV w., Islandia)

Trio Mediæval i Catalina Vicens sięgają po muzykę z Oficjum św. Torlaka, a konkretnie Nieszpory – antyfony i psalmy poświęcone świętemu, który zmarł 23 grudnia 1193 r. po życiu pobożnym i pełnym cudownych przygód.
Nigdy nie dowiemy się, jak pierwotnie brzmiała ta muzyka, a zmierzenie się z tym problemem przez Trio jest typowe dla ich długoletniego, twórczego zaangażowania w ruch muzyki dawnej. Spontaniczna polifonia i dyskretne wsparcie instrumentalne ożywiają melodię, zachowując jednocześnie ducha oryginału.
Tak zwany Rękopis Old Hall pochodzi z początku XV wieku i jest największym zachowanym zbiorem późnośredniowiecznej muzyki angielskiej. Zaskakujące jest to, że wykonania wczesnej polifonii – części mszy i motetów – są dziś stosunkowo rzadkie. Większość muzyki w zbiorze została skomponowana na trzy głosy, podczas gdy preferowany skład współczesnych zespołów wokalnych muzyki dawnej to cztery lub więcej głosów. To sprawiło, że do tej pory żaden z obecnych profesjonalnych żeńskich zespołów wokalnych nie poświęcił uwagi temu rękopisowi – jednemu z najważniejszych źródeł w całym średniowiecznym kanonie. Wczesna historia rękopisu jest owiana tajemnicą i nic nie wiadomo o tym, jak, kiedy i gdzie ta muzyka funkcjonowała w praktyce. Istnieją jednak przesłanki, że zawiera utwory wykonywane podczas bitwy pod Azincourt w 1415 r. oraz na ślubie króla Henryka V i Katarzyny de Valois, który odbył się pięć lat później. Dwa dzieła są autorstwa Roya Henry’ego, który najprawdopodobniej powinien być utożsamiany z samym królem Henrykiem.