Guillermo Pérez jest jednym z najbardziej skrupulatnych i utalentowanych współczesnych muzyków-naukowców, którzy łączą pasję badacza manuskryptów z wykonawczą wirtuozerią. Jego projekt artystyczny Tasto Solo skupia się na muzyce średniowiecznej i wczesnorenesansowej.
Zespół odegrał istotną rolę w odzyskiwaniu i rozpowszechnianiu zapomnianych repertuarów, prezentując je na scenie w zupełnie nowym blasku.

Koncert Tasto Solo na Musica Divina będzie premierą nowego programu zorientowanego wokół maryjnych dzieł sakralnych i paraliturgicznych XV wieku: śpiewu chorałowego, motetów, pieśni nabożnych, preludiów i opracowań instrumentalnych opartych na melodiach chorałowych, a także fragmentów komplety, zawierających polifoniczne wersje antyfon Ave Regina caelorum, Salve Regina i Regina Caeli.

Program zawiera również repertuar z polskiego źródła – Śpiewnika Głogowskiego (znanego także jako „Partesy żagańskie”). Nie jest to właściwie pojedynczy tom, ale najstarszy zachowany wolumin spośród trzech ksiąg głosowych (Contratenor) – jeden z najwspanialszych i najbogatszych europejskich zbiorów muzycznych końca XV wieku. Skopiowane około 1480 r. zestawienie 292 kompozycji na różne okazje wiązane jest współcześnie z postacią Martina Rinkenberga, opata klasztoru w Żaganiu – jednego z najważniejszych ówczesnych ośrodków sakralnych na Śląsku. Kroniki klasztorne donoszą, jak Rinkerberg, człowiek późnego średniowiecza, pragnąc rozwijać kult Najświętszej Maryi Panny, patronki swojej wspólnoty, wprowadził do użytku muzykę polifoniczną – „cantica mensuralia” – śpiewając Ave Regina caelorum „cum tenore discanto et contratenor” – na trzy głosy: discantus, tenor oraz contratenor.

Więcej o wyjątkowym tym manuskrypcie przechowywanym w Bibliotece Jagiellońskiej opowie sam Guillermo Pérez na otwartym wykładzie, który wpisuje się w program wydarzeń towarzyszących Festiwalowi.

Zarówno w liturgii, jak i w pobożności ludowej, zawarta w komplecie modlitwa o dobrą śmierć, znajduje swoje przedłużenie w obszernym repertuarze pieśni przeznaczonych na nocne godziny czuwania przy zmarłym i opłakiwania jego odejścia.

Na program koncertu zespołu Dziczka, założonego w 2006 roku w Warszawie, złożą się ludowe pieśni żałobne zaczerpnięte z nagrań będących owocem badań etnomuzykologicznych prowadzonych przez liderkę zespołu, Tetianę Sopiłkę na terenach Ukrainy Wschodniej, Polesia, a także Północnego Podlasia (leżącego częściowo w granicach współczesnej Polski).

W tradycji ludowej pieśni żałobne wykonywano zarówno w cerkwi, jak i poza świątynią, szukając w nich ukojenia i nadziei. Tematykę większości z nich stanowią motywy biblijne (m.in. Sąd Ostateczny, Raj i Piekło) lub pochodzące z tradycji ustnej apokryfy. Opowiadają o wędrówkach duszy po śmierci, o pokucie; stanowią rozważania o życiu, śmierci, miłości i świecie.

Muzyka ludowych pieśni żałobnych, a także sposób ich wykonywania są zróżnicowane: czasami przypominają repertuar cerkiewny, czasami bliżej im do pieśni obrzędowych lub lirycznych.

Najnowszą tradycją Musica Divina jest obecność w całym cyklu koncertów solowego, instrumentalnego recitalu.

Eschatologiczny i medytacyjny nastrój nocnej modlitwy wybrzmi w muzyce Johna Dowlanda wykonanej przez znakomitego lutnistę Hopkinsona Smitha.

Lachrimæ, czyli Seaven Teares to zbiór utworów instrumentalnych skomponowanych przez Johna Dowlanda i opublikowanych po raz pierwszy przez Johna Windeta w Londynie w 1604 roku. W tym czasie Download był lutnistą na dworze Chrystiana IV, króla Danii i Norwegii. Swoje kompozycje zadedykował córce królewskiej, Annie Duńskiej. Utwory przeznaczone są na pięć altówek lub skrzypiec i lutnię. Główną część cyklu stanowi siedem kolejnych pawan, wariacji na temat pierwszej z nich, zatytułowanej Lachrimae, którą Dowland rozsławił jako solo na lutnię i głos. Rozpoczyna się ona czteronutowym motywem „spadającej łzy”. W kolekcji Dowlanda znajduje się także kilka innych kompozycji, w tym galiardy i inne formy kontrastujące z wolnym i smutnym nastrojem pawan.

W wykonaniu wybitnego i wielokrotnie nagradzanego lutnisty z Bazylei usłyszymy cztery z siedmiu pawan, a repertuar koncertu uzupełnią kompozycje Anthonego Holborne’a i Giovanniego Girolamo Kapspergera.

Urodzony w 1946 roku w Nowym Jorku, szwajcarsko-amerykański lutnista Hopkinson Smith ukończył z wyróżnieniem studia muzyczne na Harvardzie w 1972 roku. W następnym roku przyjechał do Europy, aby studiować u Emilio Pujola w Katalonii i Eugena Dombois w Szwajcarii. Był współzałożycielem słynnego zespołu Hespèrion XX. Od połowy lat 80-tych skupił się niemal wyłącznie na repertuarze solowym na dawne instrumenty szarpane, realizując serię nagradzanych nagrań dla wytwórni Naïve.

Koncert słynnego Huelgas Ensemble podsumuje nie tylko tegoroczną odsłonę Musica Divina, ale całe trzyletnie zagłębianie się publiczności Festiwalu w muzyczną naturę Liturgii Godzin. Dlatego pieczołowicie zaplanowany przez Paula van Nevela program jest przekrojowy i skupia się na tekstach śpiewanych w „ciemnych” momentach dnia liturgicznego, czyli jutrzni, nieszporach i komplecie.

Od ponad pięćdziesięciu lat Huelgas Ensemble jest jedną z najbardziej cenionych grup śpiewaczych specjalizujących się w wykonawstwie muzyki polifonicznej średniowiecza i renesansu. Zespół jest znany na całym świecie ze swoich nowatorskich programów, prezentujących mniej znane dzieła i źródła. Charyzma dyrygenta, Paula van Nevela i niezwykła precyzja brzmienia od wielu lat niezmiennie zadziwiają publiczność. Zespół ma w swoim dorobku ponad 120 nagrań dzieł wokalnych i instrumentalnych pochodzących z okresu od XII do początków XVII wieku. Krytycy i słuchacze doceniają Huelgas Ensemble za niezwykłą klarowność w przekazywaniu repertuaru, która konsekwentnie wyznacza nowe standardy wykonawstwa.

W programie zamykającym tegoroczną odsłonę Musica Divina, oprócz dwóch utworów chorałowych oraz kompozycji opartych na śpiewie gregoriańskim, zabrzmi przede wszystkim różnorodna muzyka polifoniczna w stylu: kunsztownego Ars Subtilior, francusko-flamandzkiego czy dramatycznego stylu madrygałowego. Zespół wykona również dziewięciogłosowe, skomplikowane strukturalnie i rytmicznie Salve Regina Robertusa Wylkynsona.